Usoprades

Już przeszło 2000 lat temu Epikur twierdził, że śmierci bać się nie należy, bo przecież póki jesteśmy, śmierci nie ma, a gdy ona przychodzi, nie ma już nas. Dla hinduisty śmierć to nie koniec, a tylko jeden z punktów jego niekończącej się wędrówki – samsary. Chrześcijanin pocieszy się, że śmierć nie tylko nie jest końcem, ale w zasadzie jest dopiero początkiem pozbawionego trosk ziemskiej egzystencji życia wiecznego. Ilu filozofów, ile religii, tyle sposobów na oswojenie śmierci. I za dużo ich, i za mało jednocześnie.

Ludzie umierają codziennie, a od czasu wynalezienia telewizji umierają wręcz hurtowo, bezwstydnie, na naszych oczach. Umierają dzielni żołnierze, umierają anonimowi biedacy, umierają gwiazdy, zarówno te lokalne, jak i światowej sławy, umierają znani poeci, umierają ciapowaci prezydenci, umierają okrutni dyktatorzy, umierają małe dzieci. Wszyscy zdają się powtarzać średniowieczne: memento mori, a my jednym ruchem kciuka zmieniamy kanał i zapominamy.