Katarina04

Oddam  SERCE w dobre ręce... trochę używane ale bardzo kochane...  oddam komuś prawdziwemu... nie za darmo w zamian za szczere odwazjemnienie...

Taka jestem...

Dziwna, tajemnicza, zwykła, przeciętna, inna, szalona, szczera, wartościowa, mądra, wesoła, wierna, kochająca, ufająca sobie, zamyślona, odważna, rozrywkowa, towarzyska...

Kiedyś na końcu świata były stare drzwi, w których znajdował się złoty klucz..
Któregoś dnia ktoś wyciągnął ten klucz, a przez dziurkę od niego wkradło się życie. Postanowiło zbudować dom, lecz nie wiedziało jak. Życie postanowiło poszukać odpowiedzi w książce. Pierwsze, co się dowiedziało to to, że dom powinien mieć fundament...
Życie nie wiedziało skąd je wziąć, więc siedziało i myślało...
Tak mijały lata..
Aż któregoś dnia przez tą samą dziurkę wkradło się drugie życie..
Rozejrzało się wokoło i powiedziało:
-Dlaczego tu jest tak pusto i dlaczego się smucisz?
Pierwsze życie odpowiedziało:
-Nie mam fundamentu, aby zbudować mój dom, więc dlatego jest pusto, a smucę się dlatego, gdyż wiem, że nawet jeśli bym zbudował najpiękniejszą willę a będę w niej sam, to będę nieszczęśliwy.
Drugie życie pomyślało, po czym rzekło:
-Nie będziesz sam. Zbudujemy ten dom razem, a naszym fundamentem będzie miłość. Nikt nas nie pokona. I nawet, gdy będziesz smutny jak księżyc na niebie, to sobie przypomnij, że ja Cię kocham.. Trochę wiary w siebie i w to, że zawsze ktoś czuwa przy Tobie...
Pierwsze życie się zgodziło. Razem zbudowali swój dom. Ich fundament był tak silny, że  nawet najgorsze huragany nie zniszczyły go, a wrogowie pozazdrościli im tej tajemnej mocy...

Kilka lat później te dwa  życia stały sie jedną, wielką parcelą, której bramą obronną stała się wiara i nadzieja w to, że każdy zasługuje na miłość, i że mimo siebie samych znajdzie ją, bo to tylko ona nadaje sens naszemu życiu. Bez niej człowiek nie żyje...

https://www.youtube.com/watch?v=LuEZtUzyVLU

Idąc po Miłość, spotkałam Rozsądek. - Zawróć.. – rzekł.
Pokazał mi przez dziurę w płocie Ogród Miłości.
Wśród drzew bez liści, kwiatów bez płatków,
stali niewidomi malarze, pianiści bez dłoni, milczący mówcy,
niemi śpiewacy.
- Co im jest? - spytałam.
- Są chorzy.
- Jaka to choroba?
- Rozczarowanie.
Zawróciłam...

Pocałuj mnie raz... Jeden raz, jak Książe księżniczkę swą. Strąć dla mnie jedną z gwiazd lub dwie - niech w oczach Twych płoną. Złóż proszę ten pocałunek na dłoni, na skroni na ustach, potem zobaczysz jak ja będę pokorna i ufna. Jak miękkość warg aksamitu i ciepło ognia mych dłoni, jak blask oczu w księżycu, jak dzwon co dziś w me serce dzwoni. Jak wszystko nagle jest Twoje - ciche, pokorne, słodkie. Jak nagle kamienna twarz spadnie, odkryjąc to co w łzach moknie. Pocałuj mnie proszę, raz jeden, a Twoja na zawsze będę. Jak Anioł... Prawdziwy Anioł, na zawsze otworzę Ci Eden...