Zawieszona w nicości trwałam
Chciałam zrobić krok
Lecz grunt lodem zbyt kruchym był
Zamknięta w sobie zostałam
Pisane słowa zamieniałam w pył...
***
Lecz...Idę do przodu
czasami oglądam się wstecz,szybko jednak odwracam głowę
bo chcę iść naprzód.
Brać z życia to co mi ofiaruje.
Mam na dłoni serce dla każdego
i w garści nadzieję dla siebie i dla was.
Ubogiemu wrzucę grosz,głodnemu podam kromkę chleba.
Kolorowy parasol rozłożę
by deszcz nie był smutny.
Słońcu chmury rozgonię,
by uśmiechnęło się do nas.
Tak muszę być optymistką,tak łatwiej...
Cieszyć się z porannej kawy
i z miłego słowa...
Z kwiata stojącego w wazonie
i z tego co mam.
Tak muszę na nowo być optymistką,na nowo
Dla Was byście wierzyli w siebie!
