W swym spokoju, czekając
Tak cierpliwa i wierna
Noc po nocy wzdychając
Jest ubrana w sukienkę
Na sukience tej bzy
Tak; pamięta dokładnie
Jak pachniały gdy
Powiedział, że wyjeżdża
Na niedługo, bo musi
Tak wierzyła, ufała
Tak go czule żegnała
W oczach lśniły łzy
Dzisiaj w oczach nadzieja
Dziwne, ale została
Chociaż ciągle jest piękna
Zmarszczki twarz poorały
On nie wracał, lecz Ona
Gdy raz serce oddała
Nie mogła go odebrać
Więc ciągle czekała
Nieśmiertelna nadzieja
Latami żyć pomagała
Teraz śmierć litościwa
Jej twarz pogłaskała
I odeszła tak czysta
Jak potoki u źródła
Zobaczyła go w końcu
Czekał tam
W blasku słońca
