Szła wolno z uśmiechem
skamieniał jak Niobe,
ledwie wzrokiem musnął
zaraz stracił głowę.
Serce jak ptak w klatce
zaczęło trzepotać
z popiołów jak Feniks
zapragnął by powstać.
Raczkując nieśmiało
chciał ślady całować
jak bard balladami
intelekt jej sławić.
Radować bliskością
podziwiać urodę,
gdy tylko się zbliżył
zabiła go chłodem.
Dla pięknej kobiety
łatwo stracić głowę
nie wskórasz zbyt wiele,
gdy wnętrze lodowe.
Idol
